Cell Journal (Yakhteh)
Volume:6 Issue: 4, 2005

بررسی نقش گیرنده های آدنوزینی قشر پیریفورم بر تشنجهای ناشی از کیندلینگ آمیگدال حیوانات با تحریک روزانه آمیگدال کیندل شدند. N6- سیکلوهگزیل آدنوزین (CHA1؛ 1، 10 و 100 میکرومولار)، به عنوان آگونیست اختصاصی گیرنده آدنوزینی A1، و 8- سیکلوپنتیل 3، 1- دی متیل گزانتین(CPT؛ 10 و 20 میکرومولار)، به عنوان آنتاگونیست اختصاصی گیرنده آدنوزینی A1 به قشر پیریفورم تزریق شدند. حیوانات در زمانهای 5، 15 یا 90 دقیقه پس از تزریق دارو تحریک و پارامترهای تشنجی اندازه گیری شدند.
تزریق CHA به قشر پیریفورم با غلظتهای 10 و100 میکرومولار، باعث کاهش معنی دار مدت زمان امواج تخلیه متعاقب آمیگدال و مدت زمان مرحله 5 تشنج شد و زمان تاخیری بین تحریک تا شروع مرحله 4 تشنج را افزایش داد. تزریق CPT (10 میکرومولار) به قشر پیریفورم 5 دقیقه قبل از تزریق CHA (100 میکرومولار) آثار ضد تشنجی CHA را از بین برد.
نتایج حاصله نشان می دهد که فعال سازی گیرنده های آدنوزینی A1 قشر پیریفورم، اثر کاهشی بر شدت تشنجهای ناشی از کیندلینگ آمیگدال داشته و فعالیت صرعی آمیگدال و گسترش امواج تشنجی از آمیگدال به سایر نواحی مغز را تضعیف می کند.

مطالعه اثر فورسکولین (فعال کننده آدنیلیل سیکلاز) درون هسته ای روی فعالیت خود به خودی نورونهای هسته PGi و القاء علایم رفتاری سندرم محرومیت در موشهای وابسته به مورفین از ثبت تک واحدی خارج سلولی برای ثبت فعالیت خود به خودی نورونهای هسته PGi در موشهای نر نژاد NMRI، وزن 200 تا 350 گرم استفاده شد. فورسکولین (100 نانو مول، 400-300 نانو لیتر، 4 -3 دقیقه) در داخل هسته ریز تزریق شد. برای بررسی علایم سندرم محرومیت، رفتارهای موش را مورد مطالعه قرار دادیم.
میانگین فرکانس فعالیت خود به خودی نورونهای هسته PGi در موشهای وابسته به مورفین نسبت به گروه کنترل کمتر بود. تزریق فورسکولین در موشهای کنترل باعث افزایش فعالیت نورونهای هسته PGi اما در موشهای وابسته به مورفین باعث مهار فعالیت نورونها شد. همچنین در موشهای کنترل، تزریق فورسکولین باعث بروز علایم جویدن و سگ لرزه شد ولی در موشهای وابسته به مورفین علائمی بروز نکرد.
ممکن است تغییر سازشی فعالیت مسیر cAMP در نورونهای هسته PGi به دنبال مصرف طولانی مدت مورفین، در تحمل و وابستگی به مورفین نقش داشته باشد.

تعیین غیرتهاجمی جنسیت جنین انسان با استفاده از روش Nested-PCR، از طریق خون مادران باردار در 8 تا 12 هفته بارداری در مرحله اول مخلوطی از نمونه های خون افراد سالم مذکر و مونث به کار برده شد. بر روی این نمونه ها روش استخراج DNA و به دنبال آن روش PCR بهینه سازی گردید. سپس با کسب رضایت مادران باردار، در 8 تا 12 هفته بارداری، از آنان نمونه خون تهیه گردید. از سرم و پلاسما و گلبولهای سفید این نمونه ها، DNA استخراج و بر روی آنها روش Nested-PCR انجام گردید. در دور اول PCR این روش، با به کارگیری پرایمرهای خارجی ژن مخصوص کروموزوم Y یا ژن تعیین کننده جنسیت(SRY: Sex determining Region Y) Y، قطعه 472 جفت بازی و در دور دوم PCR، قطعه 254 جفت بازی DNA تکثیر یافت که حاکی از وجود جنین مذکر بود.
در این مطالعه 70 نمونه خون مادران آنالیز گردید و فقط 32 مورد از زایمانها پیگیری و معلوم شد که 18 مورد از نوزادان متولد شده مذکر بوده است. نتایج این پژوهش نیز نشان داد که در نمونه های سرم، 21 مورد (3 مورد خطا) و در نمونه های گلبولهای سفید خون، 22 مورد (4 مورد خطا) مذکر تشخیص داده شده بودند. به عبارت دیگر در مورد نمونه های سرم نتایج به میزان 62/90درصد و در گلبولهای سفید خون به میزان 25/81 درصد موفقیت آمیز بوده است که نزدیک به کارهای دیگران (5/91درصد) است. در این پژوهش از به کار گیری DNA آزاد پلاسما نتیجه مطلوبی حاصل نگشت.
صحت بیشتر این نتایج زمانی معلوم می گشت که امکان دست یابی به تمام این مادران وجود داشت. با این حال، این پژوهش نشان داد که سرم خون این مادران، منبع مناسبی برای تعیین جنسیت جنین است و می تواند در بررسی های دیگر مربوط به تشخیص بیماری های ژنتیکی قبل از تولد مورد توجه قرار گیرد.

ارزیابی تاثیر بیان ‍cDNA ژن TP53 درآپوپتوز رده های سلولی T لنفومای MOLT-4، CCRF-CEM و اریترولوکمیک K562 در ابتدا پلاسمید pC53-SN3 حاوی cDNA ژن TP53 نرمال انسان به طور جداگانه توسط دو وکتور غیرویروسی دندروزوم و لیپوفکتین وارد سلولهایCCRF-CEM، MOLT-4(هر دو جزT لنفوماها هستند) و سلولهای اریترولولمیک K562 شدند. سپس میزان قدرت بقاء توسط رنگ آمیزی تریپان بلو تعیین شد. به منظور بررسی آپوپتوز و نکروز در سلولهای ترانسفکت شده از تکنیک فلوسایتومتری استفاده شد. همچنین سلولهای رنگ شده توسط مواد فلوروسنت در زیر میکروسکوپ فلوروسنت مورد بررسی قرار گرفتند.
ارزیابی قدرت بقاء در سلولهای CCRF-CEM و K562 ترانسفکت شده با Dend+p53 به ترتیب 8/55درصد و 97/17درصد کاهش قدرت بقاء نسبت به نمونه های کنترل (Dend+pcDNA3) نشان داد در حالی که سلولهای MOLT-4 ترانسفکت شده هیچ گونه تغییر قابل توجهی در میزان قدرت بقاء از خود نشان ندادند. مطالعات فلوسایتومتری در مورد سلولهای CCRF-CEM و K562 ترانسفکت شده با p53 افزایش قابل توجهی در میزان آپوپتوز و نکروز این سلولها را نشان داد. بازده ترانسفکشن وکتور دندروزوم در مورد سلولهای K562 بسیار بیشتر از لیپوفکتین بود.
وارد شدن cDNA ژن TP53 و بیان پروتئین p53 در درون سلولهای CCRF-CEM و K562 باعث افزایش میزان آپوپتوز در این سلولها می شود در حالی که بیان این پروتئین در مورد MOLT-4 هیچ گونه تاثیری بر روی این رده سلولی ندارد. از طرف دیگر بازده ترانسفکشن وکتورهای مختلف بستگی به نوع آن سلول دارد.

بررسی رابطه بین میزان رنگ پذیری اسپرم با CMA3 و نسبت P1/P2 در این مطالعه 71 بیمار مراجعه کننده به مرکز باروری و ناباروری اصفهان مورد بررسی قرار گرفتند. ابتدا آنالیز مایع سیمن طبق معیار WHO انجام شد. جهت مشخص کردن کمبود پروتامین از رنگ آمیزی CMA3 استفاده گردید و به وسیله استخراج پروتیینهای هسته اسپرم و سپس تفکیک این پروتیینها توسط ژل الکتروفورز اسید استیک اوره و آنالیز باندهای حاصله نسبت P1/P2 در هر نمونه محاسبه گردید. جهت تایید حضور پروتامینهای P1 و P2 از آنتی بادی های اولیه Anti-P1 و Anti-P2 وسترن بلات استفاده شد. 45 بیمار تحت عمل میکرو اینجکشن(ICSI) قرار گرفتند.
نتایج حاصل نشان می دهد که بین رنگ آمیزی CMA3 و نسبت P1/P2 با میزان لقاح رابطه معنی دار و معکوسی وجود دارد ولی بین نسبت P1/P2 و CMA3 رابطه ای مشاهده نشد.
نتایج حاصل پیشنهاد می کنند اگر چه کمبود پروتامین به وسیله رنگ آمیزی CMA3 مشخص می شود با وجود این، رنگ آمیزی شاخصی جهت تشخیص نوع کمبود پروتامین نیست.

ساخت دو پلاسمید ریپورتر برای بررسی اثرات پروتئین Tax ویروس HTLV-I بر مسیرهای سیگنالینگ داخل سلولی که ازدو پروتئین CREB و NFkB استفاده می کنند پس از انتقال ژن بتاگالاکتوزیداز باکتریایی و سیگنال پلی آدنیلاسیون ژن BGH به پلاسمید pUC18، نواحی پروموتری HTLV-I LTR و Human IL2 Receptor alpha با PCR تکثیر و به پلاسمید اخیر منتقل شدند. برای ارزیابی میزان تحریک این پروموترها، پس از ترانسفکشن سلولهای 293Tبا پلاسمیدهای ساخته شده و پلاسمید بیانی HTLV-I Tax، روش های رنگ آمیزی با X-gal، الایزا و اندازه گیری فعالیت آنزیمی بتاگالاکتوزیداز در مصرف سوبسترای CPRG، آماده و مورد مقایسه قرار گرفت.
نتایج نشان داد که پلاسمیدهای ساخته شده به خوبی به تحریک با Tax پاسخ داده و بتاگالاکتوزیداز تولیدی با هر سه روش قابل ارزیابی است. دو روش الایزا و فعالیت سنجی همبستگی بسیار بالایی (949/0r=) را نشان داد.
هر دو پلاسمید ساخته شده در این تحقیق قادر به افزایش بیان قابل توجه بتاگالاکتوزیداز پس از تحریک با HTLV I Tax هستند. مزایای روش های مختلف ارزیابی بیان مورد مقایسه قرار گرفت.

ارزیابی آثار ولتاژ و زمان بر میزان فیوژن جنینهای دو سلولی گاو و تسهیم جنینهای تتراپلویید حاصل از الکتروفیوژنپ پس از بلوغ و لقاح آزمایشگاهی توده های تخمک- کومولوس، جنینهای دو سلولی حاصل،پبه سه گروه تقسیم شدند: 1-گروه فیوز شده (FG: Fused group) شامل جنینهای دو سلولی بود که بلاستومرهایشان بعد از الکتروفیوژن، در ولتاژها (5/0، 75/0، 1، 25/1، 5/1 کیلو ولت بر سانتی متر) و زمانهای مختلف (20، 40، 60، 80، 100 میلیونیم ثانیه) به هم ملحق شدند. 2- گروهی که بعد از الکتروفیوژن، بلاستومرهایشان در هم الحاق نشدند (ECG: Exposed control group). 3- گروه کنترل که در معرض الکتروفیوژن قرار نگرفتند.
(UCG: Unexposed control group). توده جنینهای هر گروه در محیطSOF1 کشت شدند و میزان فیوژن و تسهیم در آنها با هم مقایسه شد.
افزایش ولتاژ به طور معنی داری سبب افزایش میزان فیوژن و کاهش میزان تسهیم شد. افزایش زمان تاثیر معنی داری بر میزان فیوژن نداشت. افزایش زمان در ولتاژهای بالا به طور معنی داری سبب کاهش تسهیم اما در ولتاژهای پایین موجب افزایش تسهیم شد. میزان تسهیم در گروه ECG از گروه FG تبعیت می نمود، و در گروه FG وECG به طور معنی داری از گروه UCG کمتر بود.
بهترین میزان فیوژن و تسهیم می تواند در ولتاژهای 75/0تا 1 کیلو ولت بر سانتی متر و مدت زمان 60میکروثانیه حاصل شود.

بررسی تاثیر کمبود پروتامین روی لقاح و رشد و نمو جنینی پس از ICSI نمونه های سمن از 27 بیمار کاندید ICSI جهت تعیین پارامترهای سمن، ارزیابی شد. با استفاده از روش پیور اسپرم، اسپرمها آماده شد و درصد کمبود پروتامین در آنها به وسیله رنگ آمیزی کرومومایسین A3 پس از آماده سازی تعیین شد. ارتباط بین میزان لقاح، کیفیت جنین و ضریب تسهیم با کمبود پروتامین با استفاده از نرم افزار SPSS تعیین شد.
بین میزان لقاح و ضریب کیفیت جنین در روز سوم با درصد کمبود پروتامین اسپرمها ارتباط منفی و معنی دار وجود داشت.
نمونه های سمن محتوی اسپرمهای با درصد بالای کمبود پروتامین درصد لقاح کمتری داشته و پتانسیل ضعیف تری برای رشد و نمو جنینی دارند.